ประโยค ย ต : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 501 / 520

ประโยค - คติสํนับป่าสักกิจก ถรรกาภระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ หน้า 215 กัลเมื่ออาเปล่งวาจา ย่อมให้รู้ว่าวาจา เมื่ออาจทั้ง ๒ ประการ ย่อมให้รู้ทั้งกายวาจา ข้อว่า สุมง คุตฺฺ คณฺฺวา อุปโม คาถุปโม มีความว่า ถ้า

บทความนี้อธิบายเกี่ยวกับความสำคัญของคำพูดและการกระทำในบริบทของพระวินัย โดยชี้ให้เห็นถึงการปฏิบัติที่ถูกต้องของภิกษุและสามเณร รวมถึงแนวทางการทำงานร่วมกันกลับเพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของพวกเขาในสังคมสงฆ์

ประโยค - คติธรรมปาฐกถา อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 216 เป็นปราธัมมึงอิงโซ่ลำแมว, ปราธัมมิ่น ย่อมไม่มา. ข้อว่า สุตโต น อโนจิต มีความว่า ภิกษุผู้นับปราธัมมิ นั่นมาแล้ว หลับเสีย ไม่อธวา "ปราธั

ในบทความนี้ได้มีการวินิจฉัยเกี่ยวกับประเด็นของปราธัมมิและความรับผิดชอบต่างๆ ของภิกษุที่เกี่ยวข้องกับการประพฤติปฏิบัติตามพระวินัย ซึ่งกล่าวถึงการแสดงออกถึงความรับผิดชอบในกรณีที่ปราธัมมิไม่ถูกแจ้งให้ทรา

ประโยค - คติสมุนไพรในทิกา อรรถาธิบายพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ - หน้า 217 ข้อว่า สรรปฺอุปลาส นิป สรรเปวามว่า บางคราวก็ละลายไม่ได้ บางคราวก็ละลายไม่ได้ ข้อว่า อุติ นว สรร มีความว่า ภิกขูบำรุงโปรง ระลึก ไม่ไ

บทความนี้นำเสนอการอธิบายพระวินัยมหาวรรค ตอนที่ ๑ โดยเน้นที่การทำบุญในวันอุโบสถและความสำคัญของบุพพกิริยา ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ต้องกระทำก่อนการปฏิบัติอื่นๆ ในวันอุโบสถ นอกจากนี้ยังพูดถึงความสำคัญของการบำรุ

ประโยค - คดีสนิมพาล่าสุด กรรณากาพระเวน มหาวรรณฑ ตอน ๑ หน้า 219 ท่านเห็นอัปตันหรือ? ก็คำว่า อาม ปุณฺณสม์ นี้ แม้กล่าวอย่างนี้ว่า อาม ภูต ปุณฺณสม์, อาจร เอ่อ ข้าพเจ้าเห็น อาม อาบูโล ปุณฺณสม์, เอ่อ ข้า

ในบทนี้มีการอภิปรายเกี่ยวกับการแสดงและการรับรู้ตามความเชื่อทางศาสนาโดยเฉพาะคำว่า อาม ปุณฺณสม์ อันเกี่ยวกับภิกษุและการบรรยายที่ถูกต้องในการวิเคราะห์พระธรรม ทุกการตอบและการแสดงเหล่านี้ช่วยให้เกิดความเข้

ประโยค - คติสนับสนับักิรา อรรถาธิปะวะ แนววรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 220 วิฉันฉในข้อว่า น ภิกขุจะ สภาคปฏิติ นี่ พึงราบดังนี้ :- ภิกษุทั้ง ๒ รูปต้องอาบัติได้ด้วยวัตถุรวมกัน มีวิกาลโภชนเป็น ต้น อาบัติที่เห็นปา

บทความนี้กล่าวถึงการปฏิบัติของภิกษุในกรณีที่มีการอาบัติเกี่ยวกับวัตถุร่วมกัน โดยแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการสื่อสารกันในกลุ่มภิกษุซึ่งช่วยลดความบาดหมางและความทะเลาะกัน โดยเฉพาะในการเข้าใจและปฏิบัติตา

ประโยค - คติสมรรถปสาทิภา อรรถภาพพระเว nies ห้าม วรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 221 ภิกษุเจ้านั้นพวกอื่น ไปสู่บ้านหรือป่าด้วยกรณีจงงอย่างแล้ว มา สู่สถานที่ภิกษุณ่านั้นนั่งแล้ว [๔๕๕] ขว่า วฏก สโมฤคูอิโณ มีความว

เนื้อหาเกี่ยวกับการนั่งรวมตัวของภิกษุและความสำคัญในบทบาทของพวกเขาในสังคม โดยชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการมีความรู้และการทำงานร่วมกันในกลุ่มภิกษุ แม้ว่าจะมีความสำคัญต่อการดำรงตนแตกต่างกันไป ก็ตาม ข้อควา

ประโยค - คติสนับสนิปฏิฏิภาคอรรถาธรณี พระเวสันวิมวรด ตอน ๑ หน้า ที่ 223 "ภิกษุเหล่านี้ เป็นผู้จังพร้อมด้วยวัตรหรือไม่ ?" ชื่อว่า อากร. ธรรมชาติเข้าสู่ภิกษุเจ้านั้นเหล่านัน ผู้เรือนอยู่ในนั้น ๆ อธิบาย

ในบทเรียนนี้มีการพูดถึงภิกษุที่มีวัตรเป็นอย่างไร โดยได้อธิบายลักษณะของอากรและธรรมชาติซึ่งมีผลต่อการรับรู้และการมองเห็นของผู้คนที่อยู่รอบตัว รวมถึงการนิเทศถึงสถานที่ที่ภิกษุใช้ในการปฏิบัติธรรม ซึ่งมีผล

ประโยค - คติสมานปะกัสกิจา อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๑ หน้า ที่ 225 อธิษฐาน อันกุญแจผู้ยิ้ม ในวันอุโบสถ เที่ยววัดบำบัดในบ้านแล้ว ต้องกลับไปวัดของตนเท่านั้น ถ้าเขาไปสู่วัดอื่น ต้องทำอุโบสถในวัดนั้นก่อ

เนื้อหาเกี่ยวกับการทำอุโบสถตามพระวินัยและหลักการปฏิบัติของภิกษุ เมื่อไปวัดควรทำอุโบสถในวัดนั้นก่อนแล้วจึงค่อยไปวัดอื่น และการเข้าสู่หัตถาวาสมีความสำคัญในวิธีการปฏิบัติตามที่เกิดขึ้นในพุทธกิจ ถือเป็นคำ

ประโยค - คติสงเสน่ไปสักกิก อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน ๑ - หน้าที่ 226 ของภิษุชาวโกสัมพ์, ๒๕๘๙ เว้นสงฆ์สามคีเห็นปานนั้นเสียดาย ก็แหง ในกาลนั้น สงฆ์พึงทำอุโบสถ สวดว่า สุขาๆต เม ภนต ลูโหม อุชุปปโล สาม

บทความนี้เป็นการวิเคราะห์ความสำคัญของการทำอุโบสถในพระวินัยมหาวรรค โดยเน้นว่าจำเป็นต้องมีความร่วมมือกันในสงฆ์ แม้จะมีความขัดแย้งโลกเล็กน้อย ภิกษุที่มีความเป็นเอกภาพจะต้องปีติในปฏิบัตินี้ เพื่อรักษาความ

ประโยค - ตลอดสิบปีกว่าที่ภักดำพระภิกษา- หวาวรรณ ตอน 2 - หน้าที่ 227 [๕๕๕] วัดสูปนิกยมินธร วรรณะ วิจฉนฉในเรื่องวัดสูปนิกยมินธร พึงทราบดังนี้ :- ว่าพ อุปโยคโต ได้แก่ ยังไม่ได้รับอนุญาต หรือว่ายัง มิได้ท

บทความนี้นำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับวัดสูปนิกยมินธร โดยเน้นเรื่องความสำคัญของการจัดพรรษาและวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้อง โดยเฉพาะในเดือนอาสาฬหบูชา ซึ่งนักเรียนสามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับรายละเอียดของพิธีกรรมแล

ประโยค - ตตอนสัมปปาสาทิ กา ภรรมวรค ตอน ๒ - หน้าที่ 228 อธิบายว่า ในวันแรมคำ ๑ แม้ในปฐที่ ๒ มีมีความว่า เดือนหนึ่งแห่งดีพิเดือนอาสาหะ นั้น ซึ่งล่วงไปแล้ว เพราะเหตุวัน ดังนี้พิเดือนอาสาหะนั้น จึงชื่อว่

ในวันแรมคำ ๑ มีความสำคัญในปฏิทิน โดยเฉพาะเดือนอาสาหะซึ่งมีการพูดถึงว่าล่วงไปหนึ่งเดือน เมื่อถึงวันนั้นพระภิกษุควรทำการเตรียมการเพื่อการจำพรรษา รวมถึงการกราบไหว้พระเถรีและการเข้าไปยังวิหารที่เตรียมไว้

ประโยค - ตลอดสมันปาสำหรับอทธกิจพระวิษามหาวรร ตตอน 2 - หน้าที่ 229 สองบทว่า วสุติ อุกฤฏิฏุถูกโม ความว่า มีพระประสงค์ จะเลื่อนเดือนดูกฝนออกไป อธิบายว่า มีพระประสงค์จะไม่บ่น เดือน ๓ อะไนนั้นเป็นเดือน ๑๑

เนื้อหาในบทนี้พูดถึงความสำคัญของการเลื่อนเดือนดูกฝนในพระธรรมและผลที่เกิดจากการปฏิบัติตามคำสอนของพระผู้มีพระภาค โดยเฉพาะการไม่อนุวัตรตามกรรมที่ไม่เป็นธรรม รวมถึงอธิบายถึงสัตตาหรณียะและความหมายในทางธรรม

ประโยค- คำตอบสมุนไพรคำ อธาภาวะวิธี มหาวรรณ ตอน ๒- หน้าที่ 231 ภิญญูควรไปเพื่อขนทัพสัมภาระเป็นต้นมา หรือเพื่อใหววจวกันให้ค่าจ้างและรางวัลเป็นต้น แก่ช่างไม้เป็นต้น วิจินฉัยในรั้วติดตั้งจากอาบี ในสัตตาหา

บทความนี้วิเคราะห์การกระทำและเงื่อนไขของภิกษุในการไปร่วมประชุมที่วัด และข้อพิจารณาเกี่ยวกับการไปเยี่ยมอาจารย์ รวมถึงประโยชน์ที่อาจได้รับจากความรู้เพื่อการฟังธรรม โดยเน้นว่าภิกษุควรคิดว่า 'เราจักซ้อมอจ

ประโยค - ตดสนิปาสำหรับอรรถกถาวีมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 232 พิธทราบดังนี้ : - ถ้่าวชาวบ้านเขาไปตั้งอยู่ไกล, ภิกษุผูเที่ยวไปปิ้นนาบในบ้านนั้นแล้ว กลับมายิ่ววัด จำพรรษาเกิด. ถ้าชาวบ้านไปไกล. ก็พึงรับอุธิ

ในเนื้อหานี้ได้กล่าวถึงภิกษุผู้มีหน้าที่ในการรับอุธิและการถวายสิ่งของจากชาวบ้าน เมื่อการเดินทางไปตั้งอยู่ในที่ไกล การดำรงอยู่และการรับอุธิในวัดมีความสำคัญเช่นไร โดยเน้นถึงประเด็นที่เกี่ยวข้องระหว่างภิ

ประโยค - ตอบสนับปาสำหรับอรรถคาถาวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 233 แจกันในวัดเดิมนั้น นัยแม้ในวงสงฆ์อันเกิดขึ้นในวัดนั้นเป็นต้นว่าน และสวนที่ทายก มอบให้แก่กันไปก็ปิยากรรทั้งหลายว่า "ท่านทั้งหลายของถว

บทความนี้กล่าวถึงความสำคัญของการแจกข้าวปัจจัยในวงสงฆ์ในวัด โดยมุ่งเน้นเรื่องการมีส่วนร่วมและการสนับสนุนกันของสมาชิกในสงฆ์ รวมถึงการประเมินค่าเมื่อสงฆ์ที่แตกต่างกันในบริบทต่างๆ เหตุการณ์ในที่ต่างๆ และก

ประโยค - คัดสนับสักกะ อรรถภาพวีณ หวรรคร ตน ๒ - หน้าที่ 234 วิจฉฉในอว่าว่า เยน วะโส นี้ พิงทรงดังนี้ :- เมื่อภูกูไปกับพวกโคด่างไม่เป็นอาบัติ เพราะพระราชดา บว่า อุปปุราษ คือใกล้เข้ามาแล้ว วิจฉฉในอว่าว่า

เนื้อหาในบทนี้อธิบายการอำพรรษาของภิกษุในพระพุทธศาสนา โดยระบุขั้นตอนและข้อปฏิบัติที่เหมาะสม เช่น การอยู่ในที่เหมาะสม การบอกกล่าวในวันเข้าพรรษา และการแบ่งปันความรักในหมู่เพื่อนภิกษุ โดยมีการยกตัวอย่างให

ประโยค - ตัดสนิปปาสำหรับอรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 236 บนค่าความใหญ่ แล้วทำให้เป็นท้องมุงบังด้วยกระดานบนร้านนั้น แล้วจัดพรรษาเกิด บทว่า อยาตามสนิก ความว่า เสนาสนะที่มุงแล้วด้วยเครื่อง ม

บทความนี้กล่าวถึงกฎเกณฑ์ในการจำพรรษาของพระภิกษุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับการใช้เสนาสนะที่มีหลังคาคลุม และการจัดทำพื้นที่จำพรรษาอย่างเหมาะสม รวมถึงการสนทนาเกี่ยวกับการตั้งรั้วและวัสดุในการสร้างร่มที่จ

ประโยค - ตตอนบสนุนปาสำทิกา อรรถภาพพระวินัย มหาวรรคร ตอน ๒ - หน้าที่ 237 พระอุปัณฑะทศากายบุตร ได้ทำปฏิญญาว่า "เราขอจำพรรษาในวันเข้า พระรรตน ณ อาวาสของท่านทั้งหลาย." ข้อว่า ปฏิญญา อน ปฏิญญาติ โดยว่า กา

ในบทนี้อธิบายเกี่ยวกับการจำพรรษาภายในอาวาส และความสำคัญของการปฏิญญาของพระภิกษุ โดยเชื่อมโยงข้อกฎและหลักการของพระวินัย อธิบายถึงความหมายที่ถูกต้องเกี่ยวกับการเข้าพรรษา การปฏิญญาที่ภิกษุทำ และอาบัติที่อ

ประโยค - ตลอดสนับสนุนทักษะ อรรถภาพพระนิย มหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 238 แล้วกลับมาตายใน ๑ วัน [๒๒๑] วิจัยฉันในบ่อว่า ทวีทิฏฐิ วิสตูวา นี้ พึงทราบ ดังนี้:- พึงทราบว่า ขาดพรรษาเพราะล่วงอุปาระไป ด้วยทอดอ

ในบทนี้กล่าวถึงการสนับสนุนทักษะในการรักษาพรรษาและการวิเคราะห์หลักธรรมที่เกี่ยวข้อง โดยเน้นว่าการขาดพรรษาเกิดจากการทอดอาลัย หากมีความอาลัยในการอยู่ที่เดิม จะไม่ถือว่าขาดพรรษา และย่อมสามารถกลับไปยังสถาน

ประโยค - ตรสมัญปาสำหรับอรรถกถพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 239 (๒๑) ปวารณาขันธ์ วรณณาณ วิดีฉันในปวารณขันธ์ วินิจฉัยว่า เหน อาลปุปยาม ใน สุตุปปยาม นี้ พึงปรับดังนี้ :- คำแรกอ่านว่าคำเหมือน คำหลัง ๆ

ในบทนี้พูดถึงการวินิจฉัยและคำอธิบายเกี่ยวกับปวารณาขันธ์ในวินัยมหาวรรค การอยู่ร่วมกันของปฏสุต และการตระหนักถึงความสำคัญของการสื่อสารในกลุ่มภิกษุ รวมถึงความรู้ในการปฏิบัติที่เหมาะสมเพื่อให้เกิดความสงบสุ